วันเสาร์ที่ 3 มีนาคม พ.ศ. 2555

บางครั้ง ความรัก ก็เข้ามาหาเรา เพื่อให้เราเรียนรู้ มิใช่ให้เราครอบครอง
... ไม่ผิดหากจะ รัก คนมีเจ้าของ แต่จะผิดหากเข้าไปทำหน้าที่ซ้ำซ้อนคนอีกคน
...หน้าที่ของความรัก คือการเดินไปมอบความรัก และยืนเฉยๆ เพื่อรับมันไม่ใช่การดิ้นรนเพื่อให้ได้มา ...ในห้วงรัก การถูกรัก มันสุขใจ การมอบความรักมันอิ่มเอมและเมื่อได้รับการปฏิเสธ มันทรมาน
...ความรัก จะเกิดขึ้นเมื่อเกิดการถ่ายเทพลังอันอ่อนโยนของ คนสองคน
...ความรัก มิใช่การเข้าไปเป็นชีวิตเขา แต่คือการเข้าไปอยู่ข้างๆชีวิตเขา
...คนบางคนเหมาะที่เกิดมาเพื่อให้เรารัก แต่ ไม่เหมาะที่จะร่วมชีวิตด้วย
...ความรัก ระยะแรกทำให้ร่างกายหลั่งสารกระตือรือร้นทำให้มนุษย์ทำทุกอย่างให้ได้มาซึ่งความรัก
...แฟน ก็คือ เพื่อนคู่คิด ที่ก้าวไปด้วยกันในวันข้างหน้า
...ในวันที่ความรักคงที่ สารกระชุ่มกระช่วยงดทำงานสิ่งเดียว ที่จะทำให้อยู่ด้วยกันได้ตลอดไป คือ ความเข้าใจ ล้วนๆ
...ความห่างไกล มันทรมาน เวลาเจอกันจึงหอมหวาน และเป็นความทรงจำที่เก็บไปนั่งเพ้อฝันได้ในวันจาก
...บุคคลไม่พึงประสงค์สำหรับทุกคู่รัก มักจะเดินทางมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย
...ผู้ชายแสดงความรักด้วยการกระทำ ขณะที่ผู้หญิงอยากรู้ว่า รัก จากคำพูด
---------- ----------------
จะมีสักกี่ครั้งที่เราจะรู้สึกถึงความรักที่เต็มไปด้วยความสุขแต่ก็แฝงไปด้วยความทุกข์
สุขเพราะได้รักใครคนหนึ่งอย่างสุดหัวใจ
และได้คิดถึงเขาทุกลมหายใจ
แต่ในความรักที่เต็มไปด้วยที่สุดนั้น
ก็มักจะทำให้เราเจ็บปวด คุณเคยร้องให้เพราะรักใครสุดหัวใจและเคยต้องร้องให้เพราะคิดถึงใครคนหนึ่ง
อย่างที่ไม่รู้ว่าเขาคนนั้นจะคิดถึงเราบ้างหรือเปล่า
เราไม่สามารถหาคำตอบได้
...แต่ความรักมันจะมีคำตอบอยู่ในตัวของมัน
หากเรารักอย่างมีสติ ลองมองย้อนดูตัวเองบ้าง
ค้นหาใจของตัวเองบ้าง อย่าให้ไปอยู่ที่ใครคนนึง
จนหมดหัวใจ..จงเก็บไว้สำหรับตัวเองสัก 1 ห้อง
เก็บไว้เผื่อวันข้างหน้าที่เราไม่รู้ว่ามันอาจจะต้อง
เตรียมพื้นที่ไว้สำหรับ 3 ห้องที่เหลือต้องกลับคืนมาอย่างบอบช้ำเก็บความคิดถึงไว้คิดถึงตัวเองบ้าง
หากเรามัวแต่คิดถึงว่าเขาทำอะไรอยู่
กินอะไรหรือยัง วันนี้เขาจะไปไหน ลองเปลี่ยนมาคิดถึงว่า.....วันนี้เราจะทำอะไรกินดี และวันนี้เราจะไปไหนเพื่อลดความเจ็บปวดของความคิดถึง
เผื่อลมหายใจสำหรับตัวเอง อย่างน้อยลองค่อยๆ
ทำวันละนิด คุณก็จะเป็นคนหนึ่งที่รักเป็น
------------------ --------------------
วันนี้...เราอาจรู้สึกผูกพันต่อสิ่งหนึ่ง
จนคิดว่าเราขาดไม่ได
แต่เวลาจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป
สักวันเราจะรู้ว่า... สิ่งที่เราผูกพันในวันนี้
เป็นแค่ส่วนหนึ่งที่เติมชีวิตเรา
ไม่ใช่...ทั้งหมดของชีวิตเรา

วันอังคารที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555

แฟน.. จบกันไปก็มีแต่ “อดีต”
เรียน.. จบกันไปก็มีแต่ “อนาคต

วันเสาร์ที่ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555

จริงอยู่ที่โลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่ไพศาล มีพื้นที่ให้ยืนจับจองมากมาย แต่สำหรับ "ความรัก" ไม่ว่าโลกใบนี้จะกว้างขนาดไหน มันก็คงไม่กว้างพอที่จะมีพื้นที่ให้คนสามคนยืน และจับจูงมือไปพร้อม ๆ กันหรอกนะ เพราะใคร ๆ ก็คงอยากมีพื้นที่เล็ก ๆ ให้หัวใจของคนสองคนได้จับจอง ดูแลกันและกัน แบ่งปันความรู้สึกดี ๆ ให้กันและกัน จนเกิดความรู้สึกอบอุ่นใจกันทั้งนั้น

          อาจเพราะความรักเป็นเรื่องราวของคนสองคน ถ้ามันมีมากกว่าสอง อะไร ๆ มันคงไม่เหมือนเดิม จากที่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลา แชร์ความรู้สึกกันและกัน แต่เมื่อมีบุคคลที่สามเข้ามา ก็ต้องแบ่งปันเวลา รวมถึงพื้นที่เล็ก ๆ ของคนสองคน ก็จะแคบลง สุดท้ายก็ทำใจอึดอัดใจกันไปซะหมด 

          และคงไม่มีใครอยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับชีวิตรักของตัวเอง (จริงไหม) แต่เพราะรักบางทีมันก็ไม่มีเหตุผล ต้องอาศัย “ความรู้สึก” ล้วน ๆ ... มีแฟนอยู่แล้ว กลับไปรู้สึกดีกับใครอีกคนก็เยอะไป หรือรู้ทั้งรู้ว่าเขาหรือเธอมีคนรักเป็นตัวเป็นตน แต่ก็ยังไปรู้สึกดี ๆ ด้วย เพราะฉะนั้น ก่อนอื่นต้องลองถามใจตัวเองดัง ๆ ว่าพร้อมหรือเปล่า?? กับการยอมรับความเจ็บปวด ที่คุณเองก็รู้อยู่แล้วว่าอย่างไรต้องพบเจอ

          จริงอยู่ที่ความรักไม่มีผิดหรือถูก แต่อย่าลืมว่าความรักไม่มีพื้นที่ให้คนสามคนยืนอย่างสบายใจ ยิ้มได้อย่างอิ่มใจหรอกนะ อยากเป็นคนเลือกหรือคนถูกเลือก ก็ลองชั่งใจและคิดดูดี ๆ ณ ปัจจุบันมันสุขหรือทุกข์มากกว่ากัน เกิดความรู้สึกหน่วง ๆ ครึ่ง ๆ กลาง ๆ มากน้อยแค่ไหนในแต่ละวัน ถึงจะเข้าใจและยอมรับได้ก็เถอะ แต่เชื่อว่าความรู้สึกเสียใจต้องโผล่ขึ้นมาให้หวั่นใจอยู่เป็นประจำ -_-"

          บางครั้งถ้าฟังเสียงหัวใจของตัวเอง แล้วปล่อยไปตามหัวใจ คุณอาจได้คำตอบที่ดีที่สุดของตัวเองก็ได้ เลือกทำในสิ่งที่ใจต้องการ และคิดว่ามันดีที่สุดสำหรับทุกคน

รอคอย

ใครสักคน...ที่มีค่าแก่การรอคอย...
ใครบางคน...ที่มีค่าพอให้รอคอยการรอคอย ... เป็นเรื่องที่ทรมาน
โดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกัน หรือรอคอยใครสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
เพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้น มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง
และเข็มนาฬิกาก็เดินช้าขึ้นอีกเป็นเท่าตัว...

จากเวลาที่นานอยู่แล้วจึงนานยิ่งกว่า และการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้น
ก็มีตัวแปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะ
เพราะทุกคนมีพื้นฐานความเหงา และโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเอง พอๆ กับความอ่อนไหว
เป็นโอกาสที่ดีที่จะใช้ระยะทางเป็นเครื่องวัดความรู้สึก
พิสูจน์ความแข็งแรงของความรัก วัดการกระทำ...
ความเสมอต้นเสมอปลาย และความอดทน
ด้วยเงื่อนไขของความลำบากแห่งกาลเวลา และตัดสินว่า...การรอคอยจะคุ้มค่าหรือไม่
การอยู่ห่างกัน... จึงจำเป็นต้องพิสูจน์กันด้วยความเข้มแข็ง
ต่างคนต่างก็ต้องทำหัวใจให้เข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆ
ที่คอยรบกวน...และคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทาง
เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันนึงเราพบว่า
คนคนหนึ่ง...คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอด และใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝัน
มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
และคนที่จะฝ่าฟันกับการบีบคั้นแห่งการรอคอย
กลับมาหาเราได้ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา...
เพราะฉะนั้น...
ย่อมหมายถึง...ความรู้สึกที่เค้ามีอยู่ก็คงไม่ได้ธรรมดา
และคนคนนั้นก็ย่อมเต็มค่า
เวลาที่ชาวประมงจะเลี้ยงหอยมุก จะต้องใช้เวลาเนิ่นนาน
และสามารถรอคอยได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลา
ที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสร้อยได้
ย่อมเกิดค่ามหาศาล ...ชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้
หากรู้ว่าเป็นใครสักคน ...ที่มีค่าแก่การรอคอย...

วันอังคารที่ 7 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555

เพียงเพราะคนที่เรารัก...ไม่รักตอบ

ทุ่มเทก็แล้ว ดีกับเขามากๆก็แล้ว...

ทุกอย่างที่ทำเพื่อคนที่เรารักก็ทำมาแล้ว

สุดท้ายเขาก็ยังไม่รักเรา เหมือนที่เรารักเขาเสียที

สิ่งที่เกิดขึ้นในใจจึงมีทั้งท้อ และดื้อรั้น...

ท้อ..เพราะผิดหวัง...รั้น..เพราะยังอยากสมหวัง...

เมื่อสองสิ่งที่ต่างขั้วมาอยู่รวมกัน มันก็เลยทำให้เราฟุ้งซ่าน

บางทีก็ทำอะไรโดยไม่รู้ตัว เช่น เขาไม่รักก็ได้แต่ตามตื้อเขา

เขารำคาญก็ยังสร้างความรำคาญให้เขาเพิ่มมากขึ้น...

ทำอย่างนี้เรามีความสุขหรือก็เปล่า

เขาจะชื่นชมยินดีกับสิ่งที่เราทำหรือก็ไม่...

เมื่อขึ้นชื่อว่า "ไม่ได้รัก" ต่อให้ดีแค่ไหน

หล่อแค่ไหน หรือสวยแค่ไหน

เขาก็ไม่มีทางปันใจมารักเราหรอก !

"เมื่อประตูบานแห่งความสุขปิดลง

ประตูแห่งความสุขบานอื่นก็จะเปิดขึ้น

หากเรามัวแต่มองประตูที่ปิดลงไปแล้วเนิ่นนาน

เราจะมองไม่เห็น ประตูแห่งความสุขบานอื่นที่เปิดไว้รอ..."

สำหรับคนที่รักเขาแล้วเขาไม่ได้รัก...

อย่าคิดว่าความสุขในชีวิตได้หมดลงแล้ว

เราจะรักใครชอบใครอีกไม่ได้แล้วในชาตินี้...

เราเพียงแค่ตั้งใจเอามือปิดตาทั้งสองข้างให้มองไม่เห็นอะไรก็เท่านั้น!

ลองเอามือออก...แล้วค่อย ๆ ลืมตา....

เราจะพบประตูแห่งความสุขที่อยู่รอบตัวอีกตั้งหลายบาน...

ลองตัดสินใจเดินไปที่ประตูบานอื่นดูสิ!...

อย่ายึดติดอยู่กับประตูที่ไม่ได้เปิดต้อนรับเราอีกต่อไปเลย

"คนทุกคนต่างเป็นเหมือนตัวจิ๊กซอว์...ที่ออกตามหากันและกัน

เมื่อค้นพบเจอตัวจิ๊กซอว์ที่ต่อกันติด...ก็จะเกิดภาพที่สมบูรณ์..."

หากเราไม่ใช่สำหรับเขา นั่นแสดงว่าเราไม่ใช่ตัวจิ๊กซอว์ที่หายไปของเขา

ความรักก็คงเป็นเช่นนั้นด้วย....

เพราะรักจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อคนสองคนมีใจที่ตรงกัน

มีสายใยบางๆที่คอยเชื่อมต่อถึงกัน...

ออกไปตามหาตัวจิ๊กซอว์ที่เหมาะสม และคู่ควรกับเราดีกว่า

อย่ามัวแต่ยึดติดกับรักที่ต่อไม่ติดให้เสียโอกาสตัวเองเลย

ชีวิตกล้าทำอย่างอื่นได้...ก็น่าจะกล้าหาญบอกลาจิ๊กซอว์ตัวปลอมตัวนั้น ได้

เรื่องอย่างนี้ มันอยูที่ "ใจ" เท่านั้น...

อย่าเสียใจ หากต้อง "ตัดใจ"...แต่จงดีใจที่ได้มีโอกาสได้ค้นหา

เพื่อที่จะได้พบเจอ "หัวใจ"...หัวใจดวงที่เราออกตามหามาตลอดทั้งชีวิต...