แฟน.. จบกันไปก็มีแต่ “อดีต”
เรียน.. จบกันไปก็มีแต่ “อนาคต

จริงอยู่ที่โลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่ไพศาล มีพื้นที่ให้ยืนจับจองมากมาย แต่สำหรับ "ความรัก" ไม่ว่าโลกใบนี้จะกว้างขนาดไหน มันก็คงไม่กว้างพอที่จะมีพื้นที่ให้คนสามคนยืน และจับจูงมือไปพร้อม ๆ กันหรอกนะ เพราะใคร ๆ ก็คงอยากมีพื้นที่เล็ก ๆ ให้หัวใจของคนสองคนได้จับจอง ดูแลกันและกัน แบ่งปันความรู้สึกดี ๆ ให้กันและกัน จนเกิดความรู้สึกอบอุ่นใจกันทั้งนั้น

          อาจเพราะความรักเป็นเรื่องราวของคนสองคน ถ้ามันมีมากกว่าสอง อะไร ๆ มันคงไม่เหมือนเดิม จากที่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลา แชร์ความรู้สึกกันและกัน แต่เมื่อมีบุคคลที่สามเข้ามา ก็ต้องแบ่งปันเวลา รวมถึงพื้นที่เล็ก ๆ ของคนสองคน ก็จะแคบลง สุดท้ายก็ทำใจอึดอัดใจกันไปซะหมด 

          และคงไม่มีใครอยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับชีวิตรักของตัวเอง (จริงไหม) แต่เพราะรักบางทีมันก็ไม่มีเหตุผล ต้องอาศัย “ความรู้สึก” ล้วน ๆ ... มีแฟนอยู่แล้ว กลับไปรู้สึกดีกับใครอีกคนก็เยอะไป หรือรู้ทั้งรู้ว่าเขาหรือเธอมีคนรักเป็นตัวเป็นตน แต่ก็ยังไปรู้สึกดี ๆ ด้วย เพราะฉะนั้น ก่อนอื่นต้องลองถามใจตัวเองดัง ๆ ว่าพร้อมหรือเปล่า?? กับการยอมรับความเจ็บปวด ที่คุณเองก็รู้อยู่แล้วว่าอย่างไรต้องพบเจอ

          จริงอยู่ที่ความรักไม่มีผิดหรือถูก แต่อย่าลืมว่าความรักไม่มีพื้นที่ให้คนสามคนยืนอย่างสบายใจ ยิ้มได้อย่างอิ่มใจหรอกนะ อยากเป็นคนเลือกหรือคนถูกเลือก ก็ลองชั่งใจและคิดดูดี ๆ ณ ปัจจุบันมันสุขหรือทุกข์มากกว่ากัน เกิดความรู้สึกหน่วง ๆ ครึ่ง ๆ กลาง ๆ มากน้อยแค่ไหนในแต่ละวัน ถึงจะเข้าใจและยอมรับได้ก็เถอะ แต่เชื่อว่าความรู้สึกเสียใจต้องโผล่ขึ้นมาให้หวั่นใจอยู่เป็นประจำ -_-"

          บางครั้งถ้าฟังเสียงหัวใจของตัวเอง แล้วปล่อยไปตามหัวใจ คุณอาจได้คำตอบที่ดีที่สุดของตัวเองก็ได้ เลือกทำในสิ่งที่ใจต้องการ และคิดว่ามันดีที่สุดสำหรับทุกคน

รอคอย

ใครสักคน...ที่มีค่าแก่การรอคอย...

ใครบางคน...ที่มีค่าพอให้รอคอยการรอคอย ... เป็นเรื่องที่ทรมาน

โดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกัน หรือรอคอยใครสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน

เพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้น มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง

และเข็มนาฬิกาก็เดินช้าขึ้นอีกเป็นเท่าตัว...

จากเวลาที่นานอยู่แล้วจึงนานยิ่งกว่า และการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้น

ก็มีตัวแปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะ

เพราะทุกคนมีพื้นฐานความเหงา และโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเอง พอๆ กับความอ่อนไหว

เป็นโอกาสที่ดีที่จะใช้ระยะทางเป็นเครื่องวัดความรู้สึก

พิสูจน์ความแข็งแรงของความรัก วัดการกระทำ...

ความเสมอต้นเสมอปลาย และความอดทน

ด้วยเงื่อนไขของความลำบากแห่งกาลเวลา และตัดสินว่า...การรอคอยจะคุ้มค่าหรือไม่

การอยู่ห่างกัน... จึงจำเป็นต้องพิสูจน์กันด้วยความเข้มแข็ง

ต่างคนต่างก็ต้องทำหัวใจให้เข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆ

ที่คอยรบกวน...และคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทาง

เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันนึงเราพบว่า

คนคนหนึ่ง...คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอด และใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝัน

มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

และคนที่จะฝ่าฟันกับการบีบคั้นแห่งการรอคอย

กลับมาหาเราได้ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา...

เพราะฉะนั้น...

ย่อมหมายถึง...ความรู้สึกที่เค้ามีอยู่ก็คงไม่ได้ธรรมดา

และคนคนนั้นก็ย่อมเต็มค่า

เวลาที่ชาวประมงจะเลี้ยงหอยมุก จะต้องใช้เวลาเนิ่นนาน

และสามารถรอคอยได้อย่างไม่น่าเชื่อ เพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลา

ที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสร้อยได้

ย่อมเกิดค่ามหาศาล ...ชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้

หากรู้ว่าเป็นใครสักคน ...ที่มีค่าแก่การรอคอย...

เพียงเพราะคนที่เรารัก...ไม่รักตอบ

ทุ่มเทก็แล้ว ดีกับเขามากๆก็แล้ว...

ทุกอย่างที่ทำเพื่อคนที่เรารักก็ทำมาแล้ว

สุดท้ายเขาก็ยังไม่รักเรา เหมือนที่เรารักเขาเสียที

สิ่งที่เกิดขึ้นในใจจึงมีทั้งท้อ และดื้อรั้น...

ท้อ..เพราะผิดหวัง...รั้น..เพราะยังอยากสมหวัง...

เมื่อสองสิ่งที่ต่างขั้วมาอยู่รวมกัน มันก็เลยทำให้เราฟุ้งซ่าน

บางทีก็ทำอะไรโดยไม่รู้ตัว เช่น เขาไม่รักก็ได้แต่ตามตื้อเขา

เขารำคาญก็ยังสร้างความรำคาญให้เขาเพิ่มมากขึ้น...

ทำอย่างนี้เรามีความสุขหรือก็เปล่า

เขาจะชื่นชมยินดีกับสิ่งที่เราทำหรือก็ไม่...

เมื่อขึ้นชื่อว่า "ไม่ได้รัก" ต่อให้ดีแค่ไหน

หล่อแค่ไหน หรือสวยแค่ไหน

เขาก็ไม่มีทางปันใจมารักเราหรอก !

"เมื่อประตูบานแห่งความสุขปิดลง

ประตูแห่งความสุขบานอื่นก็จะเปิดขึ้น

หากเรามัวแต่มองประตูที่ปิดลงไปแล้วเนิ่นนาน

เราจะมองไม่เห็น ประตูแห่งความสุขบานอื่นที่เปิดไว้รอ..."

สำหรับคนที่รักเขาแล้วเขาไม่ได้รัก...

อย่าคิดว่าความสุขในชีวิตได้หมดลงแล้ว

เราจะรักใครชอบใครอีกไม่ได้แล้วในชาตินี้...

เราเพียงแค่ตั้งใจเอามือปิดตาทั้งสองข้างให้มองไม่เห็นอะไรก็เท่านั้น!

ลองเอามือออก...แล้วค่อย ๆ ลืมตา....

เราจะพบประตูแห่งความสุขที่อยู่รอบตัวอีกตั้งหลายบาน...

ลองตัดสินใจเดินไปที่ประตูบานอื่นดูสิ!...

อย่ายึดติดอยู่กับประตูที่ไม่ได้เปิดต้อนรับเราอีกต่อไปเลย

"คนทุกคนต่างเป็นเหมือนตัวจิ๊กซอว์...ที่ออกตามหากันและกัน

เมื่อค้นพบเจอตัวจิ๊กซอว์ที่ต่อกันติด...ก็จะเกิดภาพที่สมบูรณ์..."

หากเราไม่ใช่สำหรับเขา นั่นแสดงว่าเราไม่ใช่ตัวจิ๊กซอว์ที่หายไปของเขา

ความรักก็คงเป็นเช่นนั้นด้วย....

เพราะรักจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อคนสองคนมีใจที่ตรงกัน

มีสายใยบางๆที่คอยเชื่อมต่อถึงกัน...

ออกไปตามหาตัวจิ๊กซอว์ที่เหมาะสม และคู่ควรกับเราดีกว่า

อย่ามัวแต่ยึดติดกับรักที่ต่อไม่ติดให้เสียโอกาสตัวเองเลย

ชีวิตกล้าทำอย่างอื่นได้...ก็น่าจะกล้าหาญบอกลาจิ๊กซอว์ตัวปลอมตัวนั้น ได้

เรื่องอย่างนี้ มันอยูที่ "ใจ" เท่านั้น...

อย่าเสียใจ หากต้อง "ตัดใจ"...แต่จงดีใจที่ได้มีโอกาสได้ค้นหา

เพื่อที่จะได้พบเจอ "หัวใจ"...หัวใจดวงที่เราออกตามหามาตลอดทั้งชีวิต...